Rozdział 2

  Jedyne o czym marzę to nieskończony sen. To właśnie dzięki niemu zapominamy o problemach. Jest on czymś w rodzaju odskoczni. Życie idzie swoim trybem a my swoim. Dzięki snom możemy choć na chwilę przerwać rutynę. Możemy marzyć. Obiecujemy sobie różne rzeczy, ale nigdy nie będziemy w stanie dokonać żadnej z nich, jeśli nie przerwiemy snu.
   
Wypiłam kolejny łyk herbaty. To właśnie ona mnie rozlużniła. Od kilku godzin strasznie się stresuje. Niby idę znowu do kolejnej szkoły. Nie powinno mnie to martwić. W końcu i tak nikt mnie nie polubi. Usiadłam na podłodze przed lustrem, które było przyczepione do drzwi szafki. Nałożyłam na twarz codzienny makijaż. Podkład, bronzer,  czarna kredka wokół oczu i czerwona szminka. Swoje włosy wyprostowałam. Staram się tak zaczesywać włosy, aby nikt nie zauważył blizn.Tak gotowa ubrałam się w czarne spodnie i beżowy sweter. Do tego dobrałam botki. Zanim zeszłam na dół przeszukałam, posiedziałam  chwilę na łóżku. Wiem, że powinnam jak najszybciej zmierzyć się z problemami. To wcale nie jest takie łatwe. Nie wiem co mnie czeka w nowej szkole. Jestem bardzo zmęczona i nie mam siły na kolejne wyzwiska. Wydaję mi się, że tym razem moja psychika tego po prostu  nie wytrzyma. W końcu, jak długo można cierpieć? Kiedyś muszę znależć ukojenie dla duszy. Boję się, że nastąpi ono dopiero po mojej śmierci.
 - Jesteś gotowa?- spytała się mnie babcia, czekając w progu. - Wiesz, że masz udać się do dyrektorki, prawda? A potem...
-Babciu, opowiadałaś mi wszystko z tysiąc razy. Wiem, co mam robić.
Uśmiechnęłam się do niej pogodnie. Powinnam cieszyć się najmniejszą chwilą. W końcu w moim życiu jest ich bardzo mało
Babcia ucałowała mnie na pożegnanie. Już dawno nie czułam się tak. Nadszedł czas i na mnie. Ktoś się o mnie troszczy. 
  Włożyłam do uszu  słuchawki, które od razu przeniosły mnie w inny świat. nie jest to tak, jak opisują inni ludzie: zapominasz o problemach i cieszysz się życiem. Nie prawda. To właśnie dzięki muzyce o wszystkim pamiętasz. Stara miłość, choroba, ostatnie wakacje. Wszystkie wspomnienia otaczają cię dokoła. Muzyka jest barierą. Broni cię i otula słowami. Daje bezpieczeństwo.Idąc 
ulicą nie zwracam uwagi na moje przemarżnięte ciało czy na obłoczek pary. Ludzie śpieszący się do pracy lub nastolatkowie palący papierosy po kątach  nie są ważni. Liczę się tylko ja i muzyka. 
Po 15 minutach  staję przed dużym budynkiem.  Widok szkoły mnie zaskakuje. Z zewnątrz jest oczywiście szara i ponura. Wybrukowane schody prowadzą wprost do mosiężnych drzwi. Wokół chodzi wiele zmarżniętych nastolatków pragnących powrotu do ciepłego łóżka. W środku troszkę cieplej, jednak nie dzięki ogrzewaniu, a wystrojowi. Ściany mają delikatny, brzoskwiniowy kolor a kolorowa, szkolna podłoga nadaje barw całemu miejscu. Czuję się jak w podstawówce i wiem, że nie powinno tak być. Na ścianach wiszą obowiązkowe dyplomy, zdjęcia oraz prace uczniów.
Sekretariat znajduje się na samym początku. Wchodzę tam i mam od razu ochotę opuścić to pomieszczenie. Jest tutaj gwarno jak w ulu, a mała sekretarka siedzie schowana między stertą papierów.  Nikt nie zwraca na mnie uwagi. Jakbym nie istniała. Westchnęłam, ponieważ nic się nie zmieniło. Zmieniając swój styl pokazałam siebie, co nie oznacza, że zostałam opleciona wianuszkiem chichoczących landrynek. Wzdrygnęłam się na myśl o tych laleczkach. Pomyśleć, żę chcialam taka być. Jednak jakby o tym pomyśleć, to niewiele się różnimy. Mam ciemniejsze ubrania i nie jest lubiana. Zostawiam za sobą myśli i stukając obcasami podchodzę bliżej. Staję dosłownie kilka centymetrów od twarzy kobiety, która dalej jest zachłannie wpatrzona w staroświecki komputer.
- Halo? - machnęłam ręką prze jej twarzą - Halo? - okey, mogę pokrzyczeć - Przepraszam, ale czy może mnie pani posłuchać?!
Nie wiem skąd pojawił się u mnie ten jadowity ton. Nie chciałam urazić kobiety, jednak zaczęła działać mi na nerwy.
- Nazywam się Eliza Black. Jestem nową uczennicą.
Niesamowicie niebieskie oczy kobiety zabrały oddech z moich ust.
- Wejdż - odpowiedziała normalnie, nie robiąc sobie nic z mojego zachowania. - Pani dyrektor już na ciebie czeka.  
 Kiedy tylko pokazała mi drzwi, dosłownie do nich wbiegłam. Zaczyna brakować mi tlenu, ale to pewnie przez stres.
- Dzień dobry. Jesteś ....
- Eliza Black.
  Ustała przede mną niska kobiecina o siwych włosach zebranych w  koka. Była ubrana w spódnice w kratkę, białą koszulę i szary sweter. Twarz miała naznaczoną zmarszczkami.
- Tak, dokładnie - kobieta podała mi kilka kartek z równiutko napisanym tekstem. Wciąż były ciepłe i pachniały drukarką. - Tutaj znajdziesz wszystko, co jest ci potrzebne. Twoja pierwsza lekcja to .... historia.
Westchnęłam sfrustrowana. Najgorszy przedmiot w życiu i to jeszcze pierwszego dnia. Jak można zapamietać te wszystkie daty? A nazwiska?  Po co rozstrząsać coś, co już się wydarzyło? 
Nagle zadzwonił dzwonek. Był tak głośny, że poczułam tępe pulsowanie w uszach. Już wiem, że wytłumaczenie nie słyszałam dzwonka nie istnieje w tej szkole.
- Chodż, zaprowadzę cię do klasy.
Ruszyłam za dyrektorką. Poruszała się powoli i wyrafinowanie. Po drodzę do klasy zachaczylismy o obskurną szatnię. Powiesiłam kurtkę na jednym z niewielu wolnych wieszaków. Jak dużo uczniów musi tutaj chodzić?
- 450. 
Spojrzałam dziwnie na dyrektorkę i mruknęłam ciche dziękuję. Ja to powiedziałam głośno, czy ona potrafi czytać w myślach? Mam nadzieję, że to pierwsze.
 Klasa historyczna znajdowała się na końcu naprawdę długiego  korytarza. Dyrektorka zapukała 3 razy do białych drzwi klasy. Weszłam za nią. Poczułam  na sobie spojrzenia wszystkich uczniów. Chciałabym pokazać swoją siłę. To jak bardzo jestem niezależna i silna. Po co jednak kłamać, że się boję?
 - To jest nowa uczennica, Eliza Black.
Fajnie, wszyscy wszystko wiedzą. Możecie przestać się gapić? Czuję, że zaczynam się rumienić.
- Świetnie, usiądż proszę na wolnym miejscu. Wybierz jakieś.
Spojrzałam na klasę, a potem na nią i tak kilka razy. Uniosłam do góry brew. Jest tylko jedno wolne miejsce w klasie. Czy ta nauczycielka jest głupia, a może ślepa? 
 Powolnym krokiem, stukając obcasami podchodzę do krzesła. Miejsce obok jest zajęte, przez naprawdę przystojnego chłopaka. Jego włosy to burza czekoladowych włosów. Chłopak spojrzał na mnie i poczułam, jak niesamowicie zielone oczy chłopaka, zabrały oddech z moich ust.
Siadam, a  w sali zapanowuje dawny ruch. Nauczycielka wróciła do nudnego monologu, a ja siedząc na samym końcu mam idealny widok na wszystkich uczniów. Na samym początku siedzą kujoni. Są ubrani w nudne sweterki pod szyję a włosy są  grzecznie zaczesane. Co chwila podnoszą rękę ukazując wiedzę. Dalej mieszczą się normalni uczniowie. Grają na telefonie, rysują brzegi zeszytów, rozmawiają lub tępo patrzą w sufit. Niedaleko mnie miejsca zajęły gwiazdeczki. Okropne lalunie z blond pasemkami, dużymi dekoldami w strojach cherleederek. Niektóre żują przeciagle gumy, a inne trzmają nogi na udach swoich chłopkaków z drużyny piłkarskiej.  Nie każda taka jest, jednak większość z nich tak właśnie się zachowuje.  To żałosne, jak w jakimś filmie młodzieżowym. Jest również kącik, gdzie siedzą tak zwane wyrzutki. Mają kolczyki, sa ubrani na czarno a w uszach  schowali słuchawki. Do tej grupy zalicza się chłopak na siedzeniu obok. Widzę wystający jeden z wielu tatuaży. Patrząc na mnie, tylko do tej grupy powinnam należeć, ale ja nie chcę. Nie chcę byż nigdzie przydzielona. 
 Zaraz tutaj umrę. Która jest w ogóle godzina? Rozglądam się, jednak nigdzie nie widzę zegara. Co to za klasa? Nie chce mi się wygrzebywać telefonu z plecaka. Mogę zbyt zwrócić na siebie uwagę tym zachowaniem.
- Która godzina? - szturcham mojego sąsiada w ramię. On tylko sztywnieje jak posąg i nic nie mówi. Co za brak wychowania. Postanawiam odezwać się do chłopaka przede mną. Ma na sobie bluzę z logiem drużyny sportowej, która zakrywa, ale nie maskuje jego idealnie zbudowanego ciała. Ma brązowe włosy z grzywką. Kiedy w końcu przejeżdżam paznokciem po  skórze na jego szyi, a chłopak się do mnie odwraca piękne, brązowe oczy. Zauwazyłam, że swoim zachowaniem wywołałam u niego gęsią skórkę. - Wiesz, która godzina?
-Wiem.
Jego głos jest niski, ale przyjemny. W oczach pojawiły mu się iskierki radości, a uśmiech się rozszerzył.
- A powiesz mi może która?
- 8:20 skarbeczku.
Przewróciłam oczami na odpowiedz. Chłopak się jednak nie odwrócił. Podziękowałam mu skinieniem głowy, a on dalej siedział z tym idealnym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Byłam bezradna. Nie wiem, jak mam się zachować. Zwłaszcza, kiedy blondyna obok niego zabija mnie w swoich myślach.
- Liam jestem.
Nie opowiedziałam. Nie mam zamiaru zaczynać z nim znajomości.
- Mi się nie przedstawisz?
- Głuchy jesteś? Dyrektorka podawała moje imię.
Lucas spojrzał jednak na mnie nierozumnie.
-Nazywam się osascd.
- Osascd?
- Odwróć się albo skopię ci dupę. 
- Słaba riposta - mruknął mój ,,kolega'' z ławki, którego bawiła cała sytuacja.
Westchnęłam podirytowana, modląc się o szybszy dzwonek. Całe szczęście, że  po chwili usłyszałam go. Gwałtownie poderwałam sie z miejsca. Nie mam ochoty czekać, aż Lucas znowu do mnie zagada. Tą przerwę, tak jak i inne spędziłam na szukaniu nowych klas lub grzebaniu w szawce. Za wszelką cenę starałam się unikać wszystkich. Albo to oni mnie unikali.
O 12 był lunch. Najgorsza godzina wciągu całego dnia. Nie jadłam nic, więc na samą myśl o jedzeniu potwornie zaburczało mi w brzuchu. Przyglądając się mapce, udało mi się trafić do stołówki. Znajduje się ona w piwnicy, do której trzeba zejść po schodach. Jest obskurna, a stoliki są ułożone kilka długich rzędów. Na swoją tacę położyłam czerwone, poobijane jabłko. Usiadłam na samym końcu najbardziej oddalonego stolika. Spojrzałam za okno i porwały mnie wspomnienia. Już chyba dawno nie czułam się tak spokojnie. W dawnej szkole byłam totalny pośmiewiskiem. Tutaj przynajmniej nikt nie zwrócił na mnie uwagi. No może oprócz Liama, ale to zupełnie inna sprawa.   Krzesło obok mnie zostało odsunięte. Przeniosłam  zdziwionym wzrok  zaczynam na dziewczynę siedzącą przede mną. Jest przy tuszy, jednak nie przeszkadzało jej to w założeniu obcisłych rurek i kremowej koszuli. Ma miodowe włosy, które lokami zakrywają jej twarz. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie.
- Lucinda ale mów mi Lucy.
Dziewczyna podała mi nad stołem rękę pełną pierścionków.
- Eliza.
- Jak ci się podoba w szkole?
Lucy wgryzła się w czekoladowy batonik. Musi być przewodniczącą szkoły, skoro się do mnie dosiadła. Trzeba przecież przywitać nową uczennicę.
- Jesteś przewodniczącą?
- Tak.
Już mam coś dodać, kiedy ona mi przerywa.
- Nie myśl sobie, że dlatego tutaj siedzę. Nie jestem jedną z tych chichoczących dziewczyn, które myślą, że jak maja taką posadę to są fajne. Nie jestem lubiana. Ludzie nie tolerują mnie przez mój wygląd. Ty wydajesz mi się bardzo miłą osobą, która potrzebuje towarzystwa. Przy okazji - dziewczyna delikatnie nachyliła się w moją stronę - chłopacy się na ciebie gapią.
  Oblałam się rumieńcem. Czemu w dawnych szkołach nikt nie zwracał na mnie uwagi, a tutaj nagle tak?  Czuję się nieswojo. Jeszcze nigdy nie miałam chłopaka, ani mowa o całowaniu. Nie byłam nawet na randce. Żyłam zamknięta jak w klasztorze. Większość mojego dzieciństwa to piekło.
- Sądzisz, że będę miała z dziewczynami na pieńku?
- Byłam na historii, kiedy Lucas do ciebie zagadał. Jego dziewczyna nie była z tego powodu zadowolona. Natomiast zakochane singielki mordują cię wzrokiem, kiedy tylko ich wybranek obliże sobie wargi na twoj widok.
Wydaję mi się, że ta dziewczyna jest uszami i oczami dyrektorki. Wie rzeczy, który ja nie zauważyłam. A powinnam.
- Słuchaj, kim jest chłopak, co siedział ze mną na historii?
- To był Harry. Ja mówię na niego Hazza.  Siedzi ze swoją gurpką emo, jednak  w pewnej części należy do nas.
Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem. Kobieto, tłumacz dalej.
 -Nas, czyli chóru.- odpowiedziała dziewczyna, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie-  Tworzymy zespół szkolny, reprezentujemy miasto na konkursach. W skład niego wchodzę na przykład ja,Harry, Liam i jego dziewczyna oraz jeszcze kilka osób. Jesteśmy wymieszani, jednak mamy talent. Ja śpiewam. Hazza też, jednak on potrafi dodatkowo świetnie grać na gitarze, a Liam rapuje. Mimo, że tworzymy zgrany zespół, w normalnym życiu nie znamy się. Mamy swoje życie i w żadne z nich się nie wtrącamy.
- To... ym ... przykre.- tak, Eliza, potrafisz pocieszyć jak nikt inny.
Lucy machnęła na to ręką i wstała od stołu.
- Takie życie. Do zobaczenia jutro.
Znowu zostałam sama. Jak dużo się jeszcze dzisiaj zdarzy. Jak wielu rzeczy się jeszcze dowiem. Ta szkoła to jedna, wielka zagadka. 
 W końcu i ja wstałam. Oddałam nietknięte jabłko i wróciłam na lekcje. 
        






Notka od Autorki: Jest i rozdział 2. Dziękuję wszystkim, którzy to czytają. Chciałabym znać wasze zdanie. Z kim powinna być Eliza? Jestem ciekawa również,  jak oceniacie zachowanie bohaterów. Proszę, komentujcie. Nowy rozdział pojawi się w piątek. 
                                                                                                    Anastazja